"Ósemka wygrywa" Janet Evanovich

Seria: Dziewczyny nie płaczą (tom 8)

Wydawnictwo: Fabryka Słów

Liczba stron: 416

Rok wydania: 2013

Styl Janet Evanovich sprawia, że jej książki czyta się jak kolejne odcinki dowcipnego serialu kryminalnego.

Życie nie rozpieszczało Stephanie Plum. Jednak postanowiła chwycić byka za rogi i zostać agentem do spraw windykacji poręczeń, mówiąc prościej: łowcą nagród. We wszystkim, co robi, wspiera ją babcia Mazurowa, jest prawie jak anioł stróż, tyle, że wścibski. 

Oczywiście nikt nie jest doskonały – nie da się zadowolić jednocześnie dwóch konkurujących ze sobą amantów i biegającego w swoim kółku głodnego chomika.

Trzeba jeszcze pamiętać o spluwie, że jest… najczęściej w słoju po ciasteczkach.

Każda książka to odrębna historia, inne przygody i… sport.

Schematyczność bywa dla literatury zabójcza. Ile razy można czytać o tym samym? Jak nie znudzić się, kiedy jakaś książka wydaje się kopią poprzedniej? Wykorzystywanie tych samych motywów często zniechęca czytelnika do lektury. Najgorzej jest chyba, gdy powtarzalność wątków i chwytów literackich staje się domeną i znakiem rozpoznawczym jednego autora. Ale uwaga, istnieją wyjątki od tej reguły! Istnieją autorzy piszący powieści schematyczne, które posiadają jednak genialnie wciągające fabuły. Janet Evanovich jest jedną z takich autorek.

Każdy kolejny tom serii o przygodach Stephanie Plum to powtórzenie tych samych motywów. Sięgając po powieści z serii można być niemal stuprocentowo pewnym, że pechowa łowczyni nagród wpląta się w nieciekawą, kryminalną historię, zostanie w widowiskowy sposób pozbawiona samochodu, poszukiwani przez nią przestępcy sprawią jej sporo problemów, ktoś włamie się jej do mieszkania, a do tego czeka ją spora dawka rozterek natury romantyczno-erotycznej. Schemat goni schemat, a czytanie serii tom po tomie może zniechęcić czytelnika, choć każda część jest diablo zabawna. Rada – nie czytajcie zbyt wielu tomów „Dziewczyny nie płaczą” na raz. Róbcie sobie przerwy pomiędzy lekturą kolejnych części, a nie poczujecie znużenia lekturą.

Po „Ósemka wygrywa” sięgnęłam kilka miesięcy po przeczytaniu siódmego tomu cyklu. Zrobienie sobie dłuższej przerwy od Stephanie Plum było strzałem w dziesiątkę. Muszę przyznać, że na nowo odkryłam magię powieści Evanovich. Ósmy tom serii wciągną mnie i rozbawił do łez. Ryczałam ze śmiechu.

Sąsiadka państwa Plum prosi naszą bohaterkę o odnalezienie jej córki i wnuczki, które zniknęły. Evelyn  znika razem z Annie wkrótce po rozwodzie, zapominając o kaucji rodzicielskiej, którą poręczyła jej matka. Mabel Markowitz obawia się, że jej córce mogło stać się coś złego, dlatego prosi "doświadczoną" łowczynię nagród o pomoc w poszukiwaniach.. Steph nawet nie przypuszcza, że po raz kolejny włazi w cuchnące bagno. Ktoś zostawia jej w domu i samochodzie przerażające prezenty, śledzą ją faceci przebrani za zwierzęta i byłych prezydentów. Prawnik Evelyn postanawia zostać jej asystentem. Komandos pragnie odebrać od bohaterki dług, co wywołuje u Śliweczki jednocześnie niepokój i podniecenie. Dzieje się dużo, a czytelnik ma zagwarantowany ubaw po pachy. Jest ciekawie, momentami romantycznie, czasem przerażająco, w zdecydowanej większości powieści komediowo. Strasznie mnie korci, by opisać którąś z zabawniejszych scen, ale nie chcę popsuć niespodzianki czytelnikom, którzy lekturę tej powieści mają jeszcze przed sobą.

Jeśli poszukujecie zabawnej, odprężającej lektury, to gorąco polecam sięgnąć po „Ósemka wygrywa” oraz pozostałe tomy cyklu „Dziewczyny nie płaczą”.

Książka przeczytana w ramach wyzwania 2015 Reading Challenge - książka którą mam, ale jeszcze nie czytałam.