"Miłość w czasach zarazy" Gabriel Garcia Marquez

Wydawnictwo: Muza
Liczba stron: 384
Rok wydania: 2013

Miłość w czasach zarazy, napisana przez Gabriela Garcię Marqueza z ogromną czułością, humorem i wyrozumiałością, to niezwykła powieść o miłości, która okazuje się silniejsza od samotności, od fatum i od śmierci. Jest to historia uczucia niewydarzonego bękarta i poety Florentino Arizy oraz trzeźwej, rozsądnej Ferminy Dazy, spełniającego się po półwieczu oczekiwania. Oboje przechodzą przez wszystkie kręgi miłości - młodzieńcze zadurzenie, małżeństwo z rozsądku, szalone namiętności, miłości idealizowane i ulotne pragnienia cielesne. Ta niespotykana w dotychczasowej twórczości Garcii Marqueza tematyka i tonacja przesporzyła pisarzowi miliony nowych czytelników na całym świecie.

„Miłość w czasach zarazy” – tytuł, o którym słyszałam już niejednokrotnie, tytuł który wypadałoby poznać, bo to powieść noblisty uznawanego za jednego z najwybitniejszych twórców realizmu magicznego, okazał się książką totalnie nie w moim stylu. Naczytałam się mnóstwa pozytywnych recenzji o tej powieści, więc oczekiwałam naprawdę niesamowitej i zapadającej w pamięć historii, tymczasem z trudem przebrnęłam przez nużące meandry fabuły wykreowanej przez kolumbijskiego pisarza.

Powieść opowiada o losach nieszczęśliwej miłości Florentina Arizy do Ferminy Dazy. Główny bohater obdarzył swą wybrankę szaleńczym, pełnym romantyzmu uczuciem, kiedy ta była jeszcze kilkunastoletnim podlotkiem. Fermina zaczarowana siłą wyidealizowanego, pierwszego uczuciu poddała się złudnej fascynacji mężczyzną, którego miała okazję poznać jedynie dzięki wymienianej z nim korespondencji. W momencie, kiedy zażyłość młodych przybiera niebezpieczną głębię, ich korespondencyjny związek zostaje odkryty przez ojca dziewczyny, a ten pragnąc uchronić córkę przez nierozważnym zamążpójściem udaje się z nią w długą podróż. Kiedy Fermina powraca w rodzinne strony jest już młodą kobietą, która z rozczarowaniem spogląda na obiekt swych dziewczęcych uczuć. Rzeczywistość nie pokrywa się z jej młodzieńczymi wyobrażeniami. Bohaterka zrywa kontakt z adoratorem i wkrótce zakłada rodzinę z szanowanym lekarzem – doktorem Juvenalem Urbino. Kobieta na długie lata zapomina o dawnym adoratorze, tymczasem Florentino dedykuje dalsze życie swej pierwszej miłości. 

Bohaterów „Miłości w czasach zarazy” poznajemy, kiedy znajdują się już u schyłku życia. Fermina to szanowana matrona, żona, matka i babcia, Juvenal to poważany lekarz, zasłużony społecznik, Florentino jest natomiast podstarzałym playboyem, który doskonale kryje się ze swą rozwiązłą naturą. Pisarz rozpoczyna swą opowieść niejako od końca. Obserwujemy bohaterów w przełomowym momencie ich chylącego się ku końcowi życia, dopiero później wracamy do przeszłości i dowiadujemy się jakie wydarzenia ich ukształtowały i doprowadziły do stanu, w jakim obecnie się znajdują.

Wielokrotnie zdarzało mi się zagubić w fabule powieści Garcii Marqueza – gubiłam wątki, często zdarzało się, że nie wiedziałam w jakim wieku są opisywani przez pisarza bohaterowie, czy to dalej młodzi, pełni zapału ludzie, czy też staruszkowie przekonani, że życie nie ma już dla nich nic do zaoferowania? Lektura tej powieści była nużąca i trudna, nie raz odkładałam książkę po przeczytaniu kilku stron. Opowieść o Florentinie, Ferminie i Juvenalu mnie zmęczyła i z dużym trudem dobrnęłam do jej końca.

Miłość w czasach zarazy” to powieść, którą ceni ogromne grono czytelników, ja nie uległam jednak urokowi tego tytułu, co więcej, nie odnalazłam w nim nic dla siebie.