"Ziarno prawdy" Zygmunt Miłoszewski

Cykl: Teodor Szacki (tom 2)

Seria wydawnicza: Nowa fala polskiego kryminału (tom 2)

Wydawnictwo: W.A.B (partner kolekcji Edipresse Polska)

Liczba stron: 432

Rok wydania: 2015

Pod murami starej synagogi w Sandomierzu zostają znalezione zwłoki znanej działaczki społecznej. Szacki odkrywa, że urocze miasto kryje mroczne tajemnice. Znienacka odżywają antysemickie przesądy. Wśród zagadek i kłamstw prokurator próbuje odnaleźć ziarno prawdy.
Dawne winy, współczesne zbrodnie i legenda o krwi.

Potwierdziły się opinie czytelników twierdzących, że „Ziarno prawdy” jest świetnym kryminałem. Nie przeczytałam jeszcze całej serii o prokuratorze Szackim, więc nie wiem czy jest to najlepsza część cyklu, jednak ten tom na głowę bije „Uwikłanie”.

Akcja tej części przenosi nas do Sandomierza, spokojnego, a w oczach Szackiego prowincjonalnego miasteczka, w którym współcześnie nie dochodzi do spektakularnych, krwawych zbrodni – oczywiście wszystko do czasu. Sandomierską prokuraturą i społecznością wstrząsa informacja o brutalnym morderstwie znanej i szanowanej społeczniczki, żony radnego, Elżbiety Budnik. W mieście, w którym wszyscy znają wszystkich, a miejscowa pani prokurator była dobrą przyjaciółką ofiary oraz jej męża, nie ma mowy o przeprowadzeniu rzetelnego, bezstronnego śledztwa. W tym momencie na scenę wkracza Szacki – obcy w mieście, człowiek, który sprawdzi każdą hipotezę, który spojrzy na sprawę obiektywnym okiem i nie pozwoli, by emocje i stare przyjaźnie wpłynęły na przebieg czynności śledczych.

Intryga kryminalna została zbudowana perfekcyjnie. Miłoszowski stworzył wyjątkową historię, w której śledztwo przeplata się z refleksjami i wątkami dotyczącymi smutnej, brutalnej i bardzo drażliwej przeszłości Kielecczyzny, która zdaje się mieć bezpośredni wpływ na bieżące wydarzenia. Komuś bardzo zależy, by obudzić demony przeszłości i siać antysemicki ferment. Czy mamy do czynienia ze zbrodnią na tle religijnym i ideowym, czy rozwiązanie sprawy jest o wiele bardziej prozaiczne - do ostatniego momentu nie wiadomo.

Wątkowi kryminalnemu nie mam nic do zarzucenia - jest zaskakujący, nieoczywisty i trzyma w napięciu do ostatniej strony. Rozwiązanie sprawy szokuje. Negatywnym zgrzytem była dla mnie postać głównego bohatera, zwłaszcza jego stosunek do kobiet, a także sam sposób kreacji otaczających go pań. Szacki to ten sam cyniczny, inteligentny, momentami bardzo wrażliwy mężczyzna z tomu pierwszego - akurat do tych cech postaci nie mam zastrzeżeń. Nie podoba mi się natomiast, że bohater nie ma żadnych hamulców, by iść z kobietą do łózka, nawet jeśli niespecjalnie ma na to ochotę - okazji nie przepuści nigdy, to istny James Bond polskiej palestry. Co do postaci kobiecych, temu Casanowie nie oprze się ani młoda dziewczyna, ani wierna (!) mężowi żona. W tym tomie żadna kobieta mu nie przepuści, każda marzy, żeby się z nim przespać. Bohater cyklu Miłoszewskiego jest nietuzinkowy, ale jego przedmiotowe podejście do otaczających go przedstawicielek płci pięknej mocno mi przeszkadza, tak samo jak otaczające go stado zaślepionych pożądaniem kobiet. W relacjach Szacki - kobiety autor nie przewidział chyba zbudowania związku nie podszytego erotyką.

Ten tom uświadomił mi na czym polega fenomen kryminałów Zygmunta Miłoszowskiego, ale fenomenu pana prokuratora Teodora Szackiego nie zrozumiem chyba nigdy. To prawda, ze bohater wpisuje się w schemat popularnego wśród kobiet motywu niegrzecznego chłopca, ale w tym wydaniu ta kreacja mnie nie ruszyła. Szacki to świetny prokurator, ale jako facet nie zjednał sobie mojej czytelniczej sympatii. Jednego nie da się zaprzeczyć - postać wykreowana przez Miłoszewskiego budzi ogromne emocje. 

Książka przeczytana w ramach wyzwania 2015 Reading Challenge - trylogia, tom 2