"Wichrowe Wzgórza" Emily Brontë

Wydawnictwo:  Świat Książki
Tłumaczenie: Janina Sujkowska
Liczba stron: 336
Rok wydania: 2015

Historia tragicznej miłości i zemsty osnuta na tle dziejów trzech pokoleń dwóch ziemiańskich rodzin, opowieść, której scenerię stanowią tajemnicze i urzekające wrzosowiska północnej Anglii.

Na mojej półce od dawna stoją „Wichrowe Wzgórza”. Książeczka jest cienka, ma niezbyt dużą czcionkę, a jej karty rozklejają się. Stan mojego starego egzemplarza był idealnym pretekstem, by bez wyrzutów sumienia zaopatrzyć się w nowe, przepiękne wydanie od Świata Książki.

Lubię i cenię literaturę klasyczną, jednak nigdy nie pojmowałam fenomenu historii Heathcliffa i Katarzyny. Kiedy czytałam powieść po raz pierwszy zastanawiałam się - gdzie ten wspaniały romans? Dostrzegałam głównie patologiczne, wyniszczające relacje bohaterów, nie dopatrzyłam się wspominanej w opisie ponadczasowej, wzruszającej historii miłosnej. Czyżby rozliczne ekranizacje, łagodzące niejednokrotnie charaktery głównych bohaterów i uwypuklające wątek romantyczny, rzutowały na interpretację książkowego pierwowzoru?  

Brontë stworzyła mroczną powieść gotycką, która bardziej przeraża niż wywołuje romantyczne wzruszenia. Główni bohaterowie są postaciami wybitnie tragicznymi, nie można temu zaprzeczyć, ale ja widzę w nich przede wszystkim targanych namiętnościami szaleńców. Heathcliff to potwór w ludzkiej skórze, a Cathy to rozpuszczona dziewucha, która nie wie czego chce od życia. Pisarka wykreowała postacie, które ciężko polubić i chociaż Heathcliff kocha swoją bogdankę spalającą, szaloną miłością, to na pierwszy plan wysuwa się przede wszystkim jego podły charakter. W Cathy natomiast potrafię dostrzec jedynie rozpieszczoną, samolubną i kapryśną kobietę, która kocha manipulować uczuciami dwóch zakochanych w niej mężczyzn – w ogóle nie pojmuję absurdalnego zachowania tej postaci. Tylko Haretona i Izabeli było mi szkoda, bo dostali się w łapska owładniętego rządzą zemsty szaleńca.

Jeśli ktoś poszukuje w „Wichrowych wzgórzach” ściskającej za serce historii miłosnej, srogo się rozczaruje. To bardzo mroczny melodramat, opowieść o ludziach, którzy dali się pochłonąć własnym demonom. Powieść wywołuje silne emocje, ale nie dominuje wśród nich wzruszenie.

Tyle o treści. Na koniec kilka słów o wydaniu. „Angielski ogród” to bardzo pięknie wydana seria. Miałam nadzieję, że w parze z ładną oprawą pójdzie wysoka jakość wydania. Niestety w książce znalazło się kilka nieprzyjemnych dla oczu literówek, które nie miały prawa pojawić się w wydaniu bazującym na bardzo dobrze znanym czytelnikom tłumaczeniu  Janiny Sujkowskiej. Nie wiem jak korekta mogła dopuścić do tego, żeby słowo „słyszałam” zamieniło się na „dyszałam” (Psu nie udało się uniknąć spotkania: dyszałam, jak pomknął na dół z żałosnym przeciągłym skowytem, str. 144), albo by błędnie odmieniono wyraz zdrowie ( […]nie waha się pan narazić śmiertelnie jej zdrowie, str. 148). Trafiła się też literówka: „był” zostało zapisane jako „byt”. Tych błędów nie ma w moim starym, rozpadającym się wydaniu, więc tym większe jest moje rozgoryczenie - coś poszło źle na etapie korekty.   

Książka przeczytana w ramach wyzwania 2015 Reading Challenge - książka, która została zekranizowana.