"Podaruj mi szczęście" Lidia Liszewska, Robert Kornacki

Seria: Matylda i Kosma (tom 4)

Wydawnictwo: Czwarta Strona

Liczba stron: 300

Rok wydania: 2019

W ten mroźny, zimny, grudniowy wieczór czyjaś dawno zgasła iskra zadrgała znów jasnym, kojącym blaskiem.

Święta spędzone na Mazurach w gronie najbliższych są jak z bajki. Zimowe krajobrazy, drzewa przysypane śniegiem i długie spacery z dala od zgiełku miasta. Czy w takim miejscu każdy ból zostanie ukojony?

W tym roku córki Kosmy szykują dla niego niezwykłą niespodziankę. To będzie niepowtarzalny wieczór pełen miłości, wspomnień i wzruszeń.

Bo czas spędzony z ludźmi, których kochamy, to najcenniejszy prezent.

„Podaruj mi szczęście” autorstwa Lidii Liszewskiej i Roberta Kornackiego to czwarty tom serii obyczajowej o patchworkowej rodzinie Matyldy i Kosmy Makarskich. Choć nie znam poprzednich części serii, lektura tego tomu dostarczyła mi mnóstwo przyjemności i całą masę pozytywnych emocji.

Fabuła powieści ma charakter epizodyczny. Książka składa się z ośmiu rozdziałów, każdy z nich poświęcony został innemu bohaterowi – członkowi rodziny Makarskich lub ich bliskim przyjaciołom. Ostatni rozdział to natomiast opis ich niezwykłego, pełnego magii Wigilijnego spotkania.

„Podaruj mi szczęście” jest ciepłą opowieścią obyczajową, której fabuła skupiła się wokół postaci Matyldy Makarskiej. Choć bohaterka nie jest fizycznie obecna, to niewątpliwie ona gra w tej historii pierwsze skrzypce. Pamięć o tej niezwykłej postaci jest impulsem, który pobudza wspomnienia reszty bohaterów – zarówno te piękne i przepełnione miłością, jak i te zabarwione nutą goryczy i smutku. Każdy z rozdziałów tej powieści stanowi barwną historię życia pełnych pasji ludzi, którzy spotkali i pokochali kiedyś Matyldę.  

Utwór Lidii Liszewskiej i Roberta Kornackiego to cudowny, ciepły, wielowątkowy utwór o lepszych i gorszych chwilach w ich życiu, o miłości, poszukiwaniu własnego miejsca w świecie, akceptacji tego, co przynosi los. To opowieść, która rewelacyjnie sprawdzi się, jako świąteczna lektura, choć wątek bożonarodzeniowy pojawia się dopiero w finale opowieści. Mnie historia o rodzinie Makarskich i ich bliskich zauroczyła, a po przeczytaniu tego tomu nabrałam niezwykłego apetytu na poprzednie części serii. Mam nadzieję, ze kiedyś uda mi się po nie sięgnąć i poznać wydarzeniach, które ukształtowały bohaterów „Podaruj mi szczęście”.

 

"Upiory spacerują nad Wartą" Ryszard Ćwirlej

Seria: Milicjanci z Poznania (tom 1)

Wydawnictwo: Muza

Liczba stron: 480

Rok wydania: 2019

Poznań, 1985. Na brzegu Warty wędkarze znajdują zwłoki kobiety bez głowy. Dla Milicji Obywatelskiej to poważny problem, zwłaszcza, gdy odnaleziona później głowa okazuje się nie pasować do ciała. Na mieszkańców miasta pada strach. Czyżby w spokojnym społeczeństwie równości pojawił się seryjny morderca?
Zespół śledczych z Komendy Wojewódzkiej MO pod kierunkiem kapitana Marcinkowskiego ma ręce pełne roboty.

„Upiory spacerują nad Wartą” to neomilicyjny kryminał retro będący częścią serii opowiadającej o pracy wydziału dochodzeniowo-śledczego KW MO w Poznaniu. Jest to wznowienie książki, która po raz pierwszy ukazała się na rynku wydawniczym w roku 2007 i otwierała serię powieści kryminalnych „Milicjanci z Poznania”.  

Pierwszy tom serii skupia się wokół śledztwa dotyczącego makabrycznego morderstwa kobiet. Nad brzegiem Warty dwójka wędkarzy odnajduje zdekapitowane zwłoki dziewczyny. Wkrótce potem szyper pewnej barki wyławia z rzeki odciętą głowę, która niestety nie pasuje do wcześniej odnalezionego ciała. Milicjanci z Fredem Marcinkowskim na czele mają twardy orzech do zgryzienia, gdyż nigdy wcześniej nie spotkali się z tak niecodzienną sprawą. Dlaczego zabójca zadał sobie tyle trudu, by pozbawić swe ofiary głów i ile kobiet zostało tak naprawdę zamordowanych? Czy ofiary są dwie? A może w mieście pojawił się seryjny morderca i jest ich więcej? Pytania się mnożą, a odpowiedzi brak.

Wątek kryminalny w powieści Ryszarda Ćwirleja opiera się na naprawdę interesującym pomyśle, jednak sam przebieg prowadzonego przez milicjantów śledztwa specjalnie mnie nie porwał – brakowało mi tutaj dynamiki, a zbyt szczegółowy opis fabuły na okładce ujawnił według mnie za dużo szczegółów, więc niektóre wątki nie wywołały we mnie zaskoczenia. Dość zaskakujący był natomiast sam finał śledztwa i wytłumaczenie motywów, które kierowały zbrodniarzem. Za naprawdę mocną stronę tego tytułu uważam przede wszystkim doskonale wykreowane tło społeczno-obyczajowe. Opisy Peerelowskiej rzeczywistości oraz sposób kreacji postaci niezwykle mnie zaciekawiły. Autorowi udało się wykreować w powieści naprawdę fajny klimat.

Jeżeli jesteście fanami kryminałów retro i macie ochotę na powieść z akcją osadzoną w epoce peerelu, to „Upiory spacerują nad Wartą” są zdecydowanie tytułem godnym waszej uwagi.

 

"Zasady magii" Alice Hoffman

Wydawnictwo: Albatros

Liczba stron: 384

Rok wydania:2019

W tej rodzinie miłość jest przekleństwem…

Wszystko zaczęło się w 1620 roku, kiedy Maria Owens została oskarżona o czary – ukarano ją za to, że pokochała niewłaściwego mężczyznę. Kilkaset lat później w Nowym Jorku lat 60., w świecie, który zmienia się z dnia na dzień, Susanna Owens wie, że trójka jej dzieci jest niebezpiecznie wyjątkowa. Trudna Franny, o skórze białej jak mleko i krwistoczerwonych włosach, nieśmiała i piękna Jet, która potrafi czytać w myślach, i charyzmatyczny Vincent, który odkąd nauczył się chodzić, pakuje się w tarapaty. Od samego początku Susanna wyznaczyła swoim dzieciom sztywne granice: żadnych wędrówek w świetle księżyca, czarnych strojów, kotów, kruków, świec ani podręczników czarnej magii. A przede wszystkim: żadnych ognistych romansów! Odwiedziny u ciotki Isabelle w Massachusetts otworzą dzieciom oczy na przeszłość swojej rodziny. Na jaw wyjdą skrywane tajemnice i prawda o tym, kim naprawdę są. Po powrocie do Nowego Jorku każde z nich wejdzie na nową drogę i na swój sposób spróbuje uciec od rodzinnej klątwy. Czego by jednak nie robili młodzi Owensowie, nie mogą uniknąć miłosnych rozczarowań i uczuciowych zawodów.

Dwie piękne siostry wyrosną na budzące lęk i podziw ciotki z Totalnej magii, a Vincent, ich ukochany brat, zostawi po sobie nieoczekiwane dziedzictwo…

Susan Owens robiła wszystko, by wychować trójkę swych dzieci na zwykłych ludzi. „Żadnych spacerów przy księżycu, żadnego wywoływania duchów, żadnych świec, żadnych czerwonych butów, żadnych czarnych ubrań, żadnych amuletów, żadnych nocnych kwiatów, żadnego czytania książek o czarach, nad nim klątwą. Natury jednak nie da się oszukać,  kiedy magia wypełnia żyły niczym krew…

Akcja powieści Alice Hoffman rozpoczyna się w roku 1960 w Nowym Jorku. Właśnie wtedy w pewien gorący, czerwcowy ranek do domu Owensów przychodzi list, który przewróci życie rodzeństwa do góry nogami, dając im jednocześnie odpowiedź dotyczącą ich niezwykłych zdolności. Zgodnie z tradycją każda Owensówna, która skończy 17 lat otrzymuje zaproszenie do domu na ulicy Magnolii, gdzie wybrana z rodu przekazuje jej wiedzę o magicznej spuściźnie Marii Owens – kobiety, która przybyła do Ameryki w 1680 i stała się protoplastką wyjątkowego rodu czarownic. To ten moment rozpoczyna fascynującą, barwną, a momentami niezwykle bolesną historię o życiu Franny, Jet i Vincenta.

„Zasady magii” Alice Haffman okazały się przepiękną historią o trójce magicznych nastolatków, ich burzliwym i trudnym dorastaniu, poszukiwaniu własnej tożsamości oraz procesie akceptowania siebie, niełatwych wyborach i słodko-gorzkiej miłości, która potrafi uskrzydlić, ale o wiele częściej brutalnie rani z powodu rzuconej przed wiekami klątwy Marii Owens. To również piękna historia o niezwykłej sile rodzinnych więzi – bo to właśnie najbliżsi stanowią najlepszy i najpewniejszy punkt oparcia, gdy życie zdaje się rozsypywać na kawałki.

Jeśli poszukujecie klimatycznej, przepełnionej magią, momentami boleśnie wzruszającej opowieści, gorąco polecam ten tytuł. Mnie „Zasady magii” Alice Hoffman totalnie oczarowały.

Rób, co chcesz, ale nie krzywdź nikogo.

To, co dasz, zwróci ci się trzykrotnie.

Zakochuj się, kiedy tylko możesz.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję serdecznie wydawnictwu Albatros

"Miłość leczy rany" Katarzyna Bonda

Wydawnictwo: Muza

Liczba stron: 744

Rok wydania: 2019

Kryminał napisany z rozmachem, jakiego jeszcze nie widziano. Wielowątkowa powieść o walce i nadziei, zbrodni i miłości, przepełniona tajemnicą. Dwa plany czasowe i liczne wątki spaja opowieść o uczuciu Polki do uciekiniera z Kazachstanu.
Igor jest znanym na Dolnym Śląsku uzdrowicielem. Skutecznie pomaga ludziom, dlatego tłumnie ciągną do niego, gdy są w potrzebie. Pojawił się w Górach Sowich kilka lat wcześniej i poznał dziewczynę, która została jego narzeczoną. Nikt jednak nie wie, co robił przedtem. Ma sekret, którego nie chce wyjawić nawet ukochanej kobiecie.
W kazachskim Uralsku przed laty doszło do krwawej zbrodni. Zginęli szefowie lokalnego gangu ˗ synowie kasty władców. Sąd wydał na sprawcę mordu zaoczny wyrok śmierci. Starszyzna rodowa żąda dodatkowo „zemsty krwi”. Przestępcy na całym świecie szuka Interpol oraz grupa zawodowych zabójców.
Czy to możliwe, że uzdrowiciel cieszący się powszechnym szacunkiem i zabójca z Kazachstanu to jedna i ta sama osoba? Czy Polce uda się uratować ukochanego od śmierci? Dziewczyna rusza w niebezpieczną drogę i bezlitośnie odsłania mroczną tajemnicę życia Igora.

Najnowsza książka Katarzyny Bondy „Miłość leczy rany” to znakomita  powieść kryminalna z bardzo interesującym tłem społeczno-obyczajowym.  Opowieść o kazachskim uciekinierze Kereju i jego ukochanej Tośce totalnie mnie kupiła.

Rok 1994 w położonym w Kazachstanie Uralsku, na pewnym osiedlu mieszkaniowym dochodzi do brutalnego napadu i strzelaniny. Siedem lat później, w Ząbkowicach Śląskich zostaje zatrzymany powszechnie szanowany jogin i lokalny uzdrowiciel, który zostaje  uznany za groźnego przestępcę, który dokonał w Kazachstanie krwawej masakry i został skazany przez tamtejszy sąd na karę śmierci. Mieszkańcy Ząbkowic, przyjaciele i ukochana mężczyzny nie chcą uwierzyć, że Igor jest bezwzględnym mordercą. Tosia , wraz z grupą przyjaciół postanawia zdobyć dowody na to, że żyjący od lat w ukryciu Kazach nigdy nie był oprawcą, a ofiarą, która sięgnęła po broń, by ratować własne życie.  

Powieść Katarzyny Bondy nie jest typowym kryminałem, w którym główni bohaterowie mają za zadanie rozwiązać tajemnicę zbrodni. Akcja tej niezwykłej powieści rozgrywa się na dwóch planach czasowych -  w teraźniejszości i przeszłości. Wątki rozwijające się w roku 2001 skupiają się wokół postaci Tosi, jej rozterek związanych dość dynamicznym, momentami trudnym związkiem z Kerejem i działaniami związanymi z walką o jego uniewinnienie.  Część powieści, której akcja rozgrywa się w roku 1994 przenosi czytelników do  Kazachstanu, gdzie śledzą oni barwną, mocno nasyconą lokalnym kolorytem opowieść o Kereju Kunanbajewie, kierującym się w życiu zasadami honoru młodym przedsiębiorcy, który zadarł z miejscową  mafią. Czytelnicy stopniowo odkrywają tajemnicę związaną z popełnionymi przed laty zabójstwami.

„Miłość leczy rany” to utwór dla miłośników powieści utrzymanych w stylu kryminałów skandynawskich, w których odkrycie motywów zbrodni jest równie istotne, co nakreślenie obszernego tła społeczno-obyczajowego. Uważam, że  Katarzyan Bonda wykonała kawał solidnej roboty, tworząc wątek kazachski, w którym znalazło się mnóstwo fascynujących, kulturowych smaczków – z ogromnym zainteresowaniem czytałam o kazachskich zwyczajach, przesądach i folklorze stanowiących bardzo istotny element całej historii. Sam wątek kryminalny inspirowany prawdziwymi wydarzeniami również był bardzo wciągający i ciekawy.

Najnowsza powieść Katarzyny Bondy dostarczyła mi kilkadziesiąt godzin świetnej rozrywki. Moje pierwsze spotkanie z jej prozą okazało się nader udane.  

 

"Szeptacz" Alex North [RECENZJA PRZEDPREMIEROWA]

Wydawnictwo: Muza

Liczba stron: 480

Rok wydania: 2019

Wciągający. Przerażający. Klimatyczny. O tym thrillerze mówi cały świat!

Jedna z najbardziej oczekiwanych premier 2019 roku. Prawa do wydania powieści sprzedano do 25 krajów.

Jeśli drzwi nie zamkniesz w porę, szeptać zacznie ktoś wieczorem...

Pisarz Tom Kennedy nie potrafi pogodzić się z nagłą śmiercią żony. Tęsknota za nią staje się szczególnie dotkliwa w momentach, gdy nie może znaleźć wspólnego języka ze swoim synem. Obaj mają nadzieję, że zmiana otoczenia pozwoli im uporać się z traumą.

Senne Featherbank wydaje się idealne, by zacząć wszystko od nowa. Ale miejscowość ma swoją mroczną przeszłość. Dwadzieścia lat wcześniej seryjny morderca zamordował tu pięciu kilkuletnich chłopców. Prasa nadała mu przezwisko Szeptacz, ponieważ w nocy miał w zwyczaju szeptać pod oknami swych ofiar.

Kiedy dochodzi do zaginięcia małego chłopca, koszmar sprzed lat powraca. Prowadzący śledztwo detektywi dostrzegają niepokojące podobieństwo do sprawy Szeptacza...

„Szeptacz” Alexa Northa to rewelacyjny thriller, który jeszcze przed oficjalną publikacją jest oceniany przez czytelników jako jedna z najlepszych premier tego roku, jeśli chodzi o literaturę kryminalną. Po lekturze nie pozostaje mi nic innego, jak zgodzić się z powszechnie panującą opinią. „Szeptacz” to naprawdę świetnie napisany, mrożący krew w żyłach, zaskakujący dreszczowiec, którego fabuła porywa niczym nurt wartkiej rzeki, fundując czytelnikom emocjonalny rollercoaster.

Kiedy Tom Kennedy przeprowadził się do Featherbank, liczył, że niewielki miasteczko stanie się dla niego i jego dziecka oazą spokoju, w której jego mała rodzina pozbiera się po niedawnej tragedii. Mężczyzna nie przypuszcza nawet, jak druzgocąca w skutkach dla niego i syna będzie przeprowadzka, która miała zapewnić im nowy start. Wszystko wskazuje bowiem na to, że do miasta po dwudziestu latach powrócił brutalny morderca i żaden chłopiec nie jest do końca bezpieczny…

Wkrótce Jake, syn Toma, zaczyna dziwnie się zachowywać – odczuwa nieuzasadniony niepokój, prowadzi  rozmowy z niewidzialnymi przyjaciółmi i zaczyna deklamować straszną rymowankę, której nie ma prawa znać, a która przestrzega przed groźnym Szeptaczem. Z każdym dniem w nowym miejscu Tom coraz bardziej niepokoi się o stan chłopca i za wszelką cenę próbuje racjonalnie wyjaśniać jego zachowanie – czy to jednak właściwa metoda postępowania i nie przyniesie ona więcej szkód niż korzyści?

Na sukces powieści Alexa Northa składa się kilka elementów – mocno nieoczywista zagadka kryminalna, świetnie wykreowany, wielowarstwowy wątek psychologiczny, a także mroczny klimat, który udało się zbudować głównie dzięki postaci Jake’a. Syn Toma jest wyjątkowo niejednoznacznym bohaterem i czytelnik bardzo długo nie wie, jakie czynniki wpływają na jego zachowanie – czy jest to zwykły chłopiec z wybujałą wyobraźnią, czy za jego działaniami i nieraz dziwnymi słowami kryje się coś o wiele bardziej mrocznego i niepokojącego. North z mistrzowską precyzją buduje napięcie wokół tej postaci – nie znika ono aż do ostatniej strony powieści.

Pisząc o „Szeptaczu” nie mogę nie wspomnieć o rewelacyjnym wątku psychologicznych, w którym autor skupił się na pokazaniu trudnych relacji pomiędzy ojcem i synem, i nie chodzi jedynie o Toma oraz Jake’a, ale także o inne postacie. Bohaterowie powieści muszą zmierzyć się nie tylko z czającym się gdzieś w ciemności złem, ale także z własnymi emocjami i trudnymi relacjami wynikającymi  często ze wzajemnego niezrozumienia.  Uważam, że Alex North świetnie ukazał, jak trudne bywa czasem ojcostwo, jakiego nakładu cierpliwości i ciągłej pracy nad sobą wymaga rodzicielstwo, a także jak destrukcyjny wpływ może mieć na dzieci i ich przyszłość zachowanie opiekunów.

Jeśli jesteście fanami niepokojących i klimatycznych thrillerów, koniecznie pamiętajcie o „Szeptaczu”. Ta powieść to niekwestionowany, jesienny hit wydawniczy w kategorii literatury kryminalnej, sensacyjnej i thrillerów, który według mnie powinien przeczytać każdy miłośnik gatunku.